ارزیابی روانشناختی در «وقت زندگی» یکی از پایه‌ای‌ترین و تخصصی‌ترین مراحل حمایت روانی از سالمندان است و با هدف شناخت دقیق وضعیت ذهنی، هیجانی و رفتاری فرد انجام می‌شود. در این فرایند، روانشناس با استفاده از گفت‌وگوی تخصصی، تست‌های استاندارد، مشاهده بالینی و بررسی سابقه فرد، تصویری جامع از وضعیت روانی سالمند به‌دست می‌آورد.
تمرکز ارزیابی روی جنبه‌هایی مانند خلق‌وخو، اضطراب، افسردگی، سطح استرس، توان سازگاری با تغییرات، روابط اجتماعی، کیفیت خواب، احساس تنهایی، انگیزه و همچنین عملکردهای شناختی مثل حافظه، توجه، سرعت پردازش و تصمیم‌گیری است. هدف این است که بفهمیم چه عواملی باعث افت روحیه یا کاهش عملکرد ذهنی شده‌اند و چه مسیر درمانی برای بهبود وضعیت مناسب‌تر است.
این ارزیابی نه‌تنها به روانشناس کمک می‌کند نوع و شدت مشکلات را مشخص کند، بلکه برای طراحی برنامه مناسب درمانی—چه مشاوره فردی، چه گروه‌درمانی، چه بازی‌درمانی یا مداخله شناختی—ضروری است. نتیجه این ارزیابی باعث می‌شود مداخلات روان‌شناسی دقیق‌تر، هدفمندتر و مؤثرتر باشند و سالمند بتواند در یک مسیر همراه و امن، آرامش روانی، تعادل هیجانی و کیفیت زندگی خود را بازیابی یا حفظ کند.